İntihar Etmek İstiyorum – İntiharı Düşünen İnsan Davranışları
İntihar Edecek Kişinin Uyarı Belirtileri
Türkiye genelinde en yüksek ölüm nedenlerinden biri olmasa da artık intihar sebebiyle hayatına son verenlerin sayısı az değil. TÜİK verilerine göre sadece 2014,2015 ve 2016 yıllarında intihar eden kişi sayısı 9 bin 479. Amerika ve gelişmiş Avrupa ülkelerinde ise bu rakamların çok daha fazla olduğunu araştırmalar gösteriyor.
Amerika’da sadece 2016 yılında 45.000 intihar vakıası ölümle sonuçlandı.
İntihar önlenebilir. Bunun tek yolu ise belirtileri anlayabilmek, gözlem yeteneğimizin iyi olması ve doğru yerlere bakabilmektir.
Herhangi bir yerde intihar etmek üzere olan birisini görmüşseniz, kesinlikle onu yalnız bırakmayın. Yanına giderek yapıcı cümleler ile onu sakinleştirmeye çalışın. Yapabiliyorsanız ona fark ettirmeden polis ve ambülansa haber verin.
İntiharın Uyarı İşaretleri Nelerdir?
İntihar eden insanlar aslında ölmek istemiyorlar, daha iyi yaşamak istiyorlar ama acılarına dayanamadıkları için pes ediyorlar. Her intihar eden insanı, karşı tarafa isteklerini kabul ettirmeye çalışan birisi olarak görmeyin. Kendilerine zarar vermeyi düşündüklerine dair herhangi bir söylemleri oluyor ve bunu sık sık tekrarlıyorlar ise bunu ciddiye alın.
Bazı insanlar ölüm ve ölme konusu üzerinde çok sık dururlar. Çoğu intihar vakıası bir anda değil tam aksine uzun süreli planlama sonucu gerçekleşir. İntihar eden kişiler son zamanlarında genel olarak kendilerini toplumdan tamamen ayırırlar, sürekli olarak yalnız kalmak isterler ve hiçbir şekilde dış dünya ile iletişim kurmazlar.
Bu süreçte ruh halleri çoğu zaman depresif, endişeli, üzgün veya kızgın olabilir. Ayrıca çok sinirli, karamsar veya takıntılı olabilirler. Fakat intihar etmeyi kararlaştırdıklarında aniden sakinleşebilirler. Çok az uyurlar.
Bazıları ise acılarını dindirmek için normalden çok daha fazla içki içmeye başlar. Bir anda alkolik gibi yaşamaya başlayan tanıdıklarınıza dikkat edin, bu duruma girmelerinin amacı eğlenmek değil tam aksine acılarını dindirmektir. Acılarını dindirmek için her seferinde daha yüksek dozda içki hatta daha kötüsü uyuşturucu alırlar. Bu kişilerin acil olarak yardıma, uzatılacak bir ele ihtiyaçları vardır.
Kişi Neden Ölmek İster?
Yukarıdaki belirtileri gördüğünüz kişiler aşağıdaki durumları da yaşıyorsa kişi intihar riski altında olabilir:
• Ruhsal bozukluklar, inanç kavramlarında boğulma
• Alkol veya diğer ilaçlara bağımlılıklar
• Ciddi bir fiziksel hastalık, engelli olma
• Büyük bir kayıp (sevilen birinin ölümü ya da bir ilişki ya da iş kaybı gibi)
• Ciddi yasal veya mali sorunlar
• Travmalar
İntihar Riski Olduğu Düşünülen Kişilere Nasıl Yardım Edilir?
Tüm intihar uyarılarını ciddiye alın. Dikkatiniz ve desteğiniz bir hayat kurtarabilir.
İlgilendiğiniz kişinin intihar etmeyi, depresyonda olup olmadığını veya bir sorunu olup olmadığını sormaktan çekinmeyin. Bunun hakkında konuşmak, kişiyi intihar yönüne sevk etmez. Aslında karşı tarafı anlamanızı sağlar ve daha fazla harekete geçmeniz gerekip gerekmediğini size bildirir.
Problemi çözebileceğinizi veya çözebilecek insanları bir şekilde harekete geçirebileceğinizi düşünüyorsanız asla çekinmeyin. Bu süreçte çok dikkatli ve hassas olmanız gerektiğini, ilgili kişinin o aşamada havadan nem kapabileceğini de unutmayın. Durumun çok ciddi olduğunu düşündüğünüz durumlarda ise profesyonel kişilere başvurun, hekim yardımı talep edin.
Çevrenizde hiç intihar vakıası yaşadınız mı? Eğer intihar etmeyi düşünen kişi siz iseniz, yorum bölümünden bizimle iletişim kurun. Dertlerinizi dinlemek ve içine düştüğünüz duruma çözüm yolları bulmaya çalışalım. Unutmayın, intihar her zaman kötü seçenektir.
Başlıklar
35 Yorum
Dertleşelim?
Ben Arda…….
Merhaba
Benim buradaki insanlar gibi haklı sebeplerim bile yok bu yüzden kendimi hep suçluyorum yani evim ailem var. Ben bu dünya için fazla güçsüzüm çok hassasım her şey beni üzmeye yetiyor yaşanan her şey içimde dert oluyor unutmuyorum o zarar gören hayvanları düşünüp hep ağlıyorum Geceleri üşüyorlar diye rahat uyuyamıyorum iki kere üniversite sınavına girdim kazanamadım bu yıl tekrar gireceğim hiç bir şey yetişmiyor belki bunun da stresi vardır herkesin söylediğine alınıyorum hep iyi bir arkadaş olmaya çalışıyorum hep yaralanıyorum kendimi zayıf bir halka gibi hissediyorum keşke benim hayatıma Neslican gibi yaşamayı hakkıyla isteyen biri sahip olsaydı diyorum daha önce denedim olmadı ölmedim ailemi üzmek istemezdim ama bensiz de bir gün iyi olacaklar biliyorum biraz daha düşüneceğim
Yaşamak istedim, güzel yaşamak istedim. Tutunmaya, dayanmaya çalıştım ama her günün sonu aynı hislerde buldum kendimi. Uzun zamandır düşünüyorum bu durumu birkaç kez bazı şeyler denedim. Asla korkmuyorum aksine çokta istiyorum. Hissizleşmek istiyorum tamamen. Derdin ne senin? derseniz de dert bulmak zor bir şey değil arkadaşlar. Tabii ki de benden daha çok dertli insanlar var ve onların dertleri yanında benim dertlerim küçücük kalabilir ama ben az da olsa çok da olsa hiçbir şeyi hissetmek istemiyorum. Geleceğime dair hayal bile kuramaz oldum, oysa ki en büyük dayanaklarımdan biri de hayallerimdi. Çok yoruldum, bıktım, dayanamaz oldum. En ufak bir nokta da kendimi kötü hissedecek çok şey buluyorum ve bu beni artık çok yoruyor. Hayatta bir fazlalık ya da eksiklik gibiyim hiçbir türlü tam değilim. Yaptığım her şeyin sonunda zaten ölücem uğraşma ya da yapma derken buluyorum kendimi. Buna kendimi oldukça alıştırdım sanırsam.
Öncelikle merhaba canımdan çok sevdiğim babam 8 aylık yoğun bakımı sürecinden sonra 13.08.2019 tarihinde vefat etti. Bu acıya dayanabileceğimi pek sanmıyorum. Bu yüzden büyük bir acı çekiyorum ve bu yüzden intihar etme durumu birkaç kez ajklıma geldi ve hala düşünüyorum
Merhaba Yavuz,
Öncelikle Allah rahmet eylesin. Umarım baban nurlar içinde yatar. Hepimiz elbette babalarımızı canımızdan çok seviyoruz, onların yokluğunu hayal etmek dahi içimizi acıtırken, sen bunun bizzat gerçeğini yaşıyorsun şu anda.
Babanın vefatı henüz çok yeni olduğu için doğal olarak acının şiddeti de o kadar yüksek. Beynimiz yüksek stres ve kaygı içerisinde olduğu zaman, asla doğru kararları veremez.
Baban ve diğer tüm babalar, hayatlarının çok büyük bir bölümünü çocukları için yaşar ve büyük fedakarlıklarda bulunurlar. Sence baban, vefatı sonrasında biricik oğlunun intihar etmesini ister miydi? Bırak istemeyi, bu düşünceye 1 saniye bile dayanabilir miydi?
Belki dini inancın olmayabilir, insanların öldüklerinde yok olduklarına da inanıyor olabilirsin. Böyle bile olsa, babanın senin üzerindeki onca emeğini aklına getir. Bunun için hayata tutunmaya çalış.
Birkaç hafta sonra, çok daha mantıklı düşünmeye başlayacağından emin olabilirsin. Şimdilik tek yapman gereken, acını yaşaman ve kendini yıpratmaman. Başka hiçbir şeyi düşünme ve hayatına devam et. Baban için daha iyi ve başarılı bir insan olmaya çalış. Emin ol seni bir yerlerden izliyor ve bununla gururlanıyor olacaktır.
İstediğin zaman tekrar buraya yazabileceğini de unutma. Ne zaman kafan karışırsa, bize yazabilirsin.
Merhabalar yaşım 21 yurt dışında universite öğrencisiyim ailem beni buraya gerçekten çok büyük bir özveriyle yolladı yani maddi anlamda ellerinden gelenin fazlasını veriyorlar. Benim buradaki 3. Senem ilk sene dil sıkıntısından dolayı sınıfı geçemedim, ikinci sene buradaki yalnız hayat ve aileme yarattığım yük beni adeta köşeye sıkıştırdı ve bi anda kendimi uyuşturucu bağımlısı bir halde buldum her neyse bu bağımlılığımı bir şekilde atlattım ve 3. Senedeyim ama artık hiçbir şey yapmak istemiyorum derslerdeki başarısızlık aileme karşı mahçup hissetmem beni en ufak düşünce zincirinde bile intihara sürüklüyor geleceğimi düşündüğümde hiçbir beklentim olmuyor tek çaremin bu hayattan kaçmak olduğunu düşünüyorum bu düşünceden ne kadar uğraşsamda kaçamıyorum. Aileme çok saygı duyuyorum intiharımın onları çok kötü bir hale sokacağını biliyorum sadece bu yüzden ölmek istemiyorum onun dışında kendime bir sebep bulamıyorum sabah kalkıp dışarı çıkmak için yada herhangi bir şey yapmak için. Umarım derdimi size güzel aktarabilmișimdir çünkü anlatımımdanda anlayacağınız üzere böyle bir moloz yığını gibiyim kargaşa içinde ne desem ne yapsam karar veremiyorum her neyse ya daha çok kafanızı ütülemeyeyim okuduğunuz için teşekkürler.
Selam Melih,
Ailen açısından olaya bakarsak, senin canının yanında onların girdiği maddi külfet hiçbir şeydir. Bunu bir evlat sahibi olarak söylüyorum.
Önünde 2 seçenek var;
1. Son 2 seneni müthiş bir özveri ve iştah ile geçirip, her şeyi yoluna sokarak evine gururla döneceksin.
2. Bulunduğun ülkeyi terk edip, Türkiye’ye gelerek eğitim hayatına devam edecek veya bir işe girip çalışarak, ailene yük olduğun düşüncesinden kurtulacaksın.
Eğitim hayatı, gelip geçicidir. Şu an sana çok büyük gibi görünen bu dertlerin, aslında küçük dertler. Günümüzde 1.5 milyar insan, yatağa aç giriyor maalesef, senin ise sana hem maddi hem de manevi bir güç verebilen ailen var. Bunlar bile silkelenip kendine gelmen için yeterli bir sebep.
21 yaşındasın, bizim gibi orta yaştaki insanların her zaman ‘ah bir 21 yaşında olsam, neler yapardım!’ dediği yaştasın. Beynin sadece var olan gücünün ortaya çıkmasına engel oluyor, kendine söz geçirmen lazım.
Tüm zararlı alışkanlıklarından kurtul. (bu sigara, alkol, s*ks, uyuşturucu, p*rno vb. her şey olabilir)
Artık bir yetişkin olarak üzerine düşen sorumlulukları en iyi şekilde yap. Oraya gitmeyi hayal ettiğine göre, o okulu bitirme gücü de sen de vardır. İnsanlar asla başaramayacakları şeyi hayal edemezler.
İntihar etmeyi aklından dahi geçirme, anne ve babanı gidip öldürmen, onlara çok daha az acı verir. Evlat acısı dünyanın en büyük acısıdır, üzerinde hiçbir şey yoktur.
Birkaç gün sessiz bir yerde tek başına tatil yapmayı dene, sadece düşün ve zihnini boşalt. Adeta yeniden doğmuş gibi, hayata tekrardan tutun.
Sevgiler.
Intar edecek kisi geceleri uyumaz , uyuyamaz takinti ile dusunur yardim ister yardim grlmeyince iyce travma yasar ve gameover bu ise geçtiği zaman gözlerinden yas akar. Travma yaşamıştır. Ben intar edecekken kimse anlamamıştı 1 milyoncudan jilet aldim yolda arkadaşlarla konuştum jileti vuracağım zaman gözlerinden yas aktı toplar damarları kestim. Intar edecek kisi kendini belli etmez.. ağlamıyor ve gözünden yas geliyorsa bu adam intar edecektir ağlamadan göz yaşı akar
Beni biraz bile olsa teselli ettiğiniz çok sağolun.
Seni tekrar görmek çok güzel. Çok az bile olsa olumlu etkim olmuş ise buna çok sevindim.
Psikolojik danışmanlık ve rehberlik okudum ve bu yıl kpss girdim sonucum iyi gelmedi, atanamayacağım. Ailem kendini bile zor geçindiriyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Aslında mutlu olmak istiyorum ama atanmadan okumak için aldığım kyk borcunu nasıl ödücem bilmiyorum. Bir iki tane samimi arkadaşım var. Arkadaşlarıma kendimi açamıyorum ve ben gerçekten yaşamak istemiyorum.
Selamlar,
Öncelikle KPSS ile atanamadığın için kendini kötü hissetme. Son yıllarda değişen malum yapı nedeni ile artık KPSS ile devlet kadrolarına girmek bir hayli zorlaştı. Sizin gibi gerçekten hak edenlerin oturması gereken koltuklarda, sınava bile girmeyen kişiler oturabiliyor.
Geçim derdi maalesef sadece senin ailenin değil, günümüz Türkiye’sinde yaşayan 7-8 milyon hanede söz konusu. Herkes bir şekilde zor geçiniyor ve maalesef borçlar hepimizin ortak derdi.
Elbette herkesin kendi derdine. Şu anda senin için en büyük sorun, işsizlik ve önünde belki de dağ gibi duran KYK borcu.
Fakat elinde çok güçlü bir değer var, belki farkında değilsin; gençlik. Güzel bir eğitim aldığından eminim, öyle tahmin ediyorum ki işini de seviyorsun. Şundan emin ol, bir gün işini yapacağın bir ortamı yakalayacaksın.
Bundan önce ise kendini bir vasıfsız olarak gör ve girebileceğin işleri değerlendir. Bomboş durmaktansa, bir şekilde para kazan. Bunu geçici bir iş olarak gör, 6 ay veya 1 sene kadar bu şekilde çalışabilirsin. Bunun sana 3 farklı faydası olacaktır.
İlki; KYK borcunu ödeyebileceksin.
İkincisi; Bir meşguliyetin olacak.
Üçüncüsü; Tecrübe kazanacaksın.
Bunlar kesinlikle sana boş laflar gibi gelmesin, yaşanmışlıklar sonucunda ortaya çıkan tecrübelerdir.
Şu anda piyasada her ne kadar büyük bir işsizlik sorunu olsa da, düşük ücretle çalışabileceğin tam zamanlı veya yarı zamanlı işler bulabilirsin.
‘İntihar etmek istiyorum’ başlığını özellikle attım çünkü bu düşünceyi aklına bile getiren herkes ile bir şekilde diyalog kapısı açmayı faydalı görüyorum. Hiçbir neden intiharı gerektirmez ki KYK veya geçim derdi gibi zaten ülkenin yarısında bulunan sorunlar.
Maddi nedenlerden dolayı kendini asla kötü hissetme.
İstersen hangi işleri yapabileceğini buradan yaz. Yaşını ve cinsiyetini de yazmayı unutma. Özellikle perakende sektöründe, kısa zamanlı para kazanabileceğin ve hiçbir eğitim süreci gerektirmeyen güzel işler olabiliyor.
Cevabını mutlaka bekliyorum.
Bu arada gözümden kaçtı, bir iki tane samimi arkadaşım var demişsin. Bu da kesinlikle az değil ve senin için güzel bir şey. Zaten samimi arkadaşların sayısı ya 1, ya 2 ya da en fazla 3 olur. Gerisi ‘tanıdık’ olur en fazla. Arkadaşlarınla dertlerini paylaşmaktan çekinme. Onlar ile paylaştığın zaman aslında içinde ne kadar da bu düşünceleri büyütüp karşına bir canavar olarak diktiğini görebilirsin.
Ben bunu sürekli olarak düşünüyorum ama bana ilaç lazım ölmek istediğim kadar annemide düşünüyorum kesin olarak ölüm istiyorum intihar veya bir yerden atlamak kendini asmak değil saçma yani geride kalanada acı vermeye gerek yok bazı ilaçlar fazla doz alındığında öldürür onun gibi birşey lazım bana yani intihar olduğu anlaşılmasın fazla miktarda kullanmış gibi görünsün bu konuda yardım istiyorum
Neden böyle bir isteğin olduğunu açıklamanı rica edebilir miyim? Bir evlat sahibi olarak, bırak çocuğunun herhangi bir şekilde ölmesini, bu durumu hayal etmek bile beni kahreder.
Yani annen kazara ölmüş olduğunu düşünse dahi senin ölümünü hayatının son saniyesine kadar kalbinde bir acı olarak hissedecektir. Birçok ölüm unutulur. Baba, dede, nine, arkadaş ölümü bunlar unutulur fakat evlat ölümünün acısı asla unutulmaz.
Seni bu duruma iten sebebi bana aktarmanı rica ediyorum. Her ne yaşamış olursan ol, pes etmemen gerekir. İnsan gerekirse şehir, ülke değiştirir fakat yine de tutunmanın bir yolunu bulur. Bu her insanın içinde var olan bir güçtür.
Kendim dışında herkes için yaşıyorum hiç bir zamanda kendim için yaşayamayacak olduğumun farkındayım bazen sadece ölmek geçer ya hani insanın içinden sadece ufacık bir mucize olsada ölsem dediği bir an ben yaşamdan umudumu keseli çok oldu içim öldü ben hala ölmedim tutunacak dal olsada ellerim zaten dikenli.
Sana yardımcı olmak istiyorum. Yaşını, neden herkes için yaşadığını düşündüğünü ve ölümü tek çare olarak gördüğünü biraz anlatmanı rica ediyorum.
Herkesi memnun etmek istemezdim ama insanlar hep memnuniyet istiyor herkesin hayatını düzene sokmak için çabalıyorum ama kendi parçalarımı toparlayamıyorum insan kötü olarak doğmaz ama iyi yada kötü olmak kendi elinde Ailemizi seçemiyoruz kardeş abla anne babamızı seçemiyoruz eğer bazı şeyler benim Elimde olsaydı annemin daha güzel bir hayat yaşamasını isterdim hep kendini düşünen bir Aileye sahibim annem hariç manevi değerleri umrunda olmayan psikolojisi bozuk bir kardeşim var ve hayatını düzene sokmaya hiç niyeti yok her yeni güne bir umutla başlar İnsan ama ben kardeşim babam veya ablam nasıl bir hata yapacaklar diye yaşıyorum sürekli olarak insanların yaptığı hataların arkasını topluyorum aman annem üzülmesin aman laf gelmesin ev iş dışında başka bir hayatım yok birde milletin yediği bokları temizlemek dışında yoruldum artık ona koş buna yetiş daha kaç parçaya bölünerek milleti idame edebilirim bilmiyorum ama herkes hep kendi havasında sorsan lafta hepsi destek ama zor zamanda hepsi köstek olmak dışında yaptıkları başka birşey yok malesef kardeş kan anne candır baba zaten çok başka ama ben 23 yaşına kadar ne abla ne kardeş ne baba desteği gördüm kardeş kardeşe düşman olurmu ya demeyin oluyor şuan açık açık anlatamıyorum Ailemdeki herkesin ahlaki değerlerini ben kendilerinden daha çok düşünüyorum yaşayan bir yanım yok ruh hastalarının içinde delirmemeye çalışıyorum hepsi bu kadar artık herkesin iyiliğini isteyecek kafam kalmadı düşünmek istemiyorum sonsuz ve derin bir uyku istiyorum kafamda hiç bir düşünce olsun istemiyorum toprağın altı üstünden daha huzur doludur belki hayatım git gel değil tek bir çizgi olsun artık hergün korku ile yaşayan kalbim dursun istiyorum herkes Benden yardım istiyor ama bana elini uzatan yok artık ağlasam bile geçmeyecek kadar yorgunum hissiz ve duygusuz bitkisel hayata geçişten farksız gülü sulamayı unutmuşlarda solmuş toprağa düşmüş dimdik dursam da toprağa düşeceğim zamanı bekliyorum sadece onlarda sulamamaya devam ediyorlar
Seni kullandığını düşündüğün insanlara ‘hayır’ demeyi ve onlardan elini çekmeyi neden düşünmüyorsun? Şu hayatta hiç kimse için hayatını feda etmemelisin. Annen ile bu düşüncelerini paylaştığın zaman, nasıl bir geri dönüş alıyorsun? O da sana hak veriyor mu?
Anladığım kadarıyla evin maddi olarak en güçlüsü sensin, kendi evine çıkmayı düşündün mü? Bu detayları da benimle paylaşmanı rica ediyorum.
Son zamanlarda hep bu düşünce ve istekle uyanıyorum. Güzel bir ailem vardı. Evlendim yaşadığım şehirden dünyanın bir ucuna gelin gittim. Tanımadığım birçok insanın arasında buldum. Eşimin ailesi beni sevmedi ve eşime bundan her bahsettiğimde abartı olduğunu düşündü. Gerilim heran daha fazla yükseldi. Olanlar oldu. Canımdan çok sevdiğim kocam, uğruna herşeyi ardımda bıraktığım kocam tanımadığım yabancı anlayışsız ve beni sürekli yargılayan bir adam haline geldi. Boşanıp gitsem çocuklarım var, intihar etsem eşime ve anneme bu travmayı yaşatmaktan çekiniyorum ama bu fikre engel olamıyorum. Her seferinde ellerimin titreyerek kendimi balkonun ucunda buluyorum. İntihar isteğine ve arzusuna engel olamıyorum. Ölmek yok olmak istiyorum
( MERHABALAR, 17 YAŞINDAYIM) -Bende düşünüyorum bunu.. Aslında gereksiz, kötü, hiç bir şekilde bir şey sağlamayacak ta biliyorum ama ne yapalım belki yaşadıklarım kaydedeğer şeyler değil ama her insanın bir dayanma noktası vardır ya demi? Her sabah güçsüz bir şekilde ne bilim mide ağrılarıyla falan kalkmaktan bu ağrıların acıların geçmemesinden bıktım. Gözümü açıp büyüdüğüm her şeyim Bursa’mı bırakıp başka bir yere gitmek fikrim alınmadan vs. beni iyice yıktı. Buraya geldiğimizden beri hiç mutlu olamadım. Ne ben bu şehri sevdim, ne bu şehir beni sevdi.. Her neyse, kız sevdik Bursa’dan kalma 8 yıl utancımdan söyleyemedim, cesaret edemedim, fırsat olmadı, yazdım görmedi derken en son buldum yazdım konuşmaya başladık falan derken bir gün cesaret edip zor bela söyledim 8 yıl aradan sonra, bir şey demedi hiç şaşırmadı falan sonra bu hiç bir şey yazmayınca bir kaç gün sonra ”Hiç düşündün mü dediklerimi?” diye sordum birden, o da evet düşündüm dedi ama, ben Türkiye’de o başka bir ülkede falan bunları bahane etti reddetti ama haklı aramızda 3298 km mesafe var ne yapsın.. Sonra beni abisi olarak gördüğünü söyledi ben yıkıldım. Normalde bunu komik yerlerde falan görürüm dalga geçer güler insanlar ama gerçekten oluyormuş meğer oysa ki aramızda 1.5 yaş var neyin abisiyse.. Neyse sonra vazgeçtim bundan da olmadı başkalarını sevemedim falan ama yinede konuştuklarım oldu bir kaç tane ama hepsi teker teker gittiler.. Ama ben hiç bir şey yapmadım gerçekten 🙁 Neyse sonra aşka olan inancım bitti hayata olan inancım sevgim bitti ama onu unutamadım her yerden engelledim yazmadım falan ama yine unutamadım. Sonrasında babam annem boşanma aşamasına geldikleri oldu babam artık bana şeytan gibi geliyordu çünkü hiç değer vermezdi bana sanki karşısında mal varmış gibi. Ne Bursa’dan gelirken sordu ne başka bir şey yaparken sorduğumuzda ise hep ” Siz kimsiniz ki ben size soracam ” cevaplarını aldık. Yine o boşanma aşamasında babamla tartışırken tabi boşanmadılar şükür ama eskisi gibi de değil yani aile artık eve girince bana hep selam veren babam yüzüme bile bakmaz oldu.. Sağlık sorunları, Psikoloji, Hayatımda ve derslerimde ki başarısızlıklar, insanların bana olan tavrı, ülkede yaşanan tecavüz, katliam, kriz vs. bir sürü olay benim artık yaşama olan sevgimin inancımın körelmesinde iyice etkili oldu. Ve tabi bir müslüman olarak küçük yaşta bile olsam günlük namazlarımı dahi kılardım farz sünnet hep yapardım. Allah istedi diye sırf ben yapardım o istedi diye ama ben istedim diye o hiç bir şey yapmazdı, HİÇ.. Sonra ben araştırmaya başladım ki lanet olsun ki araştırdım, ne vicdanen ne aklen mantıken bulamadım allah’ı ve ben teker teker her şeyimi kaybetmeye devam ederken, o çok sevdiğim o çok güvendiğim allah’ı mı da kaybettim artık sığınacak, güvenecek kimsem kalmadı hani dile kolay artık bir allah’ım bile kalmadı.. Kısacası biz çok yalnız kaldık ama çok.. halimizi soran olmadı normalmiş gibi davrandık, soranlara çok şükür iyiyiz dedik ama işte böyle de olmuyor ki.. Millet yılbaşı geceleri eğlenirken ben gece saat 12’lerde namazlar kılıyordum her ne olursa olsun. Ağlayarak secdeye gidiyor, ağalayarak dualar ediyordum. Ama nafile.. Her ne kadar inansam da kabul olacağına, OLMADI.. Yani artık o kadar umudumu kaybettim ki o namazımda bile sadece o yıl güzel geçsin diye dua ettim, ilerisi için etmedim bile. Ben dualarımda kötü bir şey istemedim. ”O”nu istedim, sağlık istedim, az huzur istedim, anlaşılmak istedim, her şeyden öte bu dünya içinde öbür dünya içinde hakkımda hayırlısını istedim, ” O ” hakkımda hayırlı olsun diye dualar ettim çünkü anlatamam yeri çok farklı çokk.. Ama olmadı bunlar beni araştırmaya sevk etti ve ben aklen mantıken vicdanen hiç bir şekilde allah’ı bulamadım. Of işte böyle kabataslak olarak geçtim yaşadıklarım hakkında, biliyorum dert değil ama işte ben dayanamıyorum ya çok üzülüyorum gerçekten gücüm kalmadı ben böyle bir dünyada yaşamak istemiyorum. Böyle vicdansız insanlar içinde yaşamak istemiyorum. Bana göre değil yani bu dünya. Hani intihar çare değil ama artık düzelir düzelir allah büyüktür diye diye kendimi harap etmekten başka bir şey yapmamışım ben.. Çok mu uzaktı yani mutlu olmak.?? :(( Neyse ya zaten yaşasam da bir şey değişmiyor hep aynı bıktım dile kolay ” BIKTIM ” zaten ölürsem yanılsam da yanılmasam da zarardayım.. Bir hiç olup gideceğim eğer haklıysam ama eğer yanılıyorsam birde cehennem azabı sonsuza dek.. Of ulan off. Madem böyle olacaktı keşke dünyaya gelmeseydim. Belki ölünce mutlu olurum :)) Neyse uzun oldu galiba yazı kusura bakmayın. Ama tekrar söylüyorum, İntihar etmek kötü bir şey ama daha da yaşayıp bu canı bu kadar üzmeye sıkmaya da gerek yok :)) En güzeli ölmek. Umarım bir gün yüzüm güler umarım iyi insanlar hep mutlu olur. UMARIM.. 🙂
İnsan bazen öyle çıkmaz bir duyguya giriyor ki yaşama isteği falan kalmıyor. Bende 17 yaşındayım. Yaşamamız gereken en güzel zamanları ölmeyi dilemek ile geçirmek bizi yıpratıyor. Aile insanın en büyük dayanağı olması gerekirken, ölüme iten en önemli faktör olabiliyor. Gerçekten gündüzleri insanlara karşı ne kadar güçlü ve pozitif dursam da geceleri yastığa gözyaşı döken yine ben oluyorum. Ama kendime söz verdim. Beni bunu yaşamaya itenler yüzünden neden kendimden vazgeçeyim ki? Biliyorum yoruluyoruz hemde çok. Ama kendi ayaklarımızın üstünde durmak zorundayız ki ilerde kendi çizgilerimize göre hayat kurup en azından yaşamının sonraki aşamasını mutlu geçirelim. Güçlü dur ki sen dünyaya Galip gel.
Merhaba
Aslında böyle bir şey yazmanın bir yandan yaşamak istiyorum anlamına geldiğine inanan biri oldum hep. Yani bana göre intihar etmek isteyen zaten böyle reklam yapar gibi başkasına anlatmaz ama artık bilmiyorum sorularım olduğu gibi bunlara cevaplarımda var aslında ama farklı cevaplar olup olmadığını merak ediyorum sanırım. 30 yaşıma geldim ve aslında uzun zamandır intihar etmeyi istiyorum. Sadece bir sebebi yok. Ama en ağır basanlarından biri yalnız olmam ama bu aaa sevgilim yok arkadaşım yok gibi bir şey değil. Kendimi bildim bileli yalnız hissettim. Küçükken bile mahalleden taşınan arkadaşım sandığım çocukların arkasından ağlardım ama farkettim ki kimsenin umrunda değilim. Ne yakın ne normal arkadaşım var. Babam öleli 10 sene oluyo zaten onunlada aramız hep kötüydü babam öldüğünde 83 yaşındaydı büyük bi yaş farkı olduğundan hiç anlaşamadık. Bi annem var ama onunda umrunda olmadığımı hissedebiliyorum. Daha önce sevgililerimde oldu hepsini sevdim hiçbirini ben terketmedim. Üzüldüm tabi ama alışıyor insan Yalnız olmaya en son sevgilim diğerlerinden faklı gibi geldi aslında başta hatta o benim özel bi şirketteki eğitmenliğimi çok beğendiği için bu sene fransızca öğretmenliği okumaya başladım onun isteği ile. Ki onunda aslında farklı olmadığını gördüm. Böyle söyleyince ergen gibi geliyo kulağa ama insanlar beni sevmiyo umursamıyo bende zaten oldum olalı hayata bi anlam yükleyememiş biri olarak herzamankinden çok planlıyorum intiharımı. Önceleri beni bi parça olsun caydıran şey eğer dinlerde anlatılan şeyler gerçekse intihar cehennem demek en azından intihar etmezsem cehennemden kurtulabilirimdi. O da cennetlik biri olduğumdan değil sadece cehennem garanti olmasın diye. Artık bu düşüncede caydırmıyor beni. Seçme şansım olsa hiç varolmamış olayı dilerdim ne dünya ne cennet ne cehennem ama madem oldu ve dünyadayım gereğinden fazla kaldığımı düşünüyorum. Ne hayatın benim için bi anlamı var ne başkaları için benim bi anlamım. E gereksiz yere durmanında bi anlamı yok tabi
Hayatim gayet iyi ama nereye kadar birgun olceksek hayat bazen anlamsiz geliyor
merhaba ben yaren babamı 1 senedir görmüyorum şehirdışında onu çok özlüyorum birde sevdiğimden ayrıldımçok moralim bozuk
merhaba benim ruh halim hiç iyi degil 1 yasinda kizim var ve etrafımdaki insanlar benim kötü bi anne olduğumu söylüyor buna eşimde dahil bu yüzden moralim çok bozuk bunu her fırsatta söylüyorlar kendimi yetersiz hissediyorum bu yüzden intihar etmeyi düşünüyorum
Merhaba Selda,
Şunu hiçbir zaman unutma. Dünya 1 yana çocuğun bir yana olmalı. Sen bu dünyadaki en kutsal görevi ifa ediyorsun, annesin.
İnsanlar neler ile mücadele edip çocuklarını koruyor, bunu sen de çok iyi biliyorsun. Eşin ile anlaşma yoluna git. Neden böyle yaptığını, sana neden böyle bir ithamda bulunduğunu anlamaya çalış.
Eğer vicdanen düzeltmen gereken yanların olduğunu düşünüyorsan, buralara odaklan ve daha iyi bir anne olmaya çalış. Yok eğer ki kendinden eminsen, eşine karşı hislerinde açık ol. Bu durumun seni hayattan soğuttuğunu ve durumun daha da kötü hale gelebileceğinden bahset.
Eşinin sana olan sevgisi bitmiş ise, boşanmayı dahi düşünebilirsin fakat çözüm seçenekleri arasında intihar asla olmamalı.
Bir insanın çocuğunu annesiz bırakması, ona yapabileceği en büyük kötülüktür. Buraya tekrar yazmayı da ihmal etme.
Sevgilerle.
Ben 19 yaşımdayım. Lise son sınıf öğrencisiyim hiçbir şey için bir azim ve hırsım kalmadı. Ben de kendimi bu hayatta güçsüz hissediyorum. Daha geçen gün sevdiğim kişi ailesi tarafından evlenevlendiriliyor ve kendisi buna karşı çıkamıyor. Gelecek hayalleri kurduğum kişiydi o. Eşcinsel olmamın sıkıntısı ilerleyen dönemlerde aile içinde baş gösterecek bunu da biliyorum birkoç kez intiharı düşündüm bir şekilde kafamdan silip attım. Kendimi iyi hissetmem için aşk hayatımın olması gerektiğine karar verdim başta da yazdığım gibi hiçbir şey doğru düzgün ilerlemiyor. İntihar çözüm olmayabilir ama dayanamıyorum
Siz zorbalardan, utanmazlardan, alışmış kudurmuşlardan, sinsi kıskanç pisliklerden ve sürekli zayıf anımı kollamanızdan, aldatmacalarınızdan, hayatımı çalıp satmanızdan, bu suçu insanca bitimemenizden ve inatla zorbaca hasetle türlü türlü sürdürmenizden bıktım. Zalimler, zorbalar, yalancı kıskanç pislikler, alışmış kudurmuş parazitler, dilsiz şeytanlar (suç ortakları). Çoçuk genç yetişkin yaşlı kadın erkek hepiniz aynı boksunuz, bu suçu insanca bitirmeyip
inatla zorbaca hasetle sürdürdüğünüz için hepiniz hırsız arsız katillersiniz. Hepiniz geberin ve hepiniz kensinden emin olunmayan ebedi cehennme azabına mahkum olun.
Lütfen intihar etmek istemiyorum ama zorunda bırakmayın. Çalışma hayatımı sonlandırdıktan sonra da bu suçu sürdürürseniz işte o zaman benim için tüm ümitler bitmiş demektir. Benim bu hayattaki ümidim bildiğiniz gibi: paranoyasız, hırsız arsız katilsiz, beni bu şekilde takip eden tüm insanlarsız, kendi halinde, huzurlu mutlu bir hayattır. Siz zorbaları, haset ısrarcıları, kıskanç pislikleri hiç bir şekilde istemiyorum. Lütfen ümidimi elimden almayın, çalmayın. Ne olacağını biliyorsunuz. Size ta en başından saf saf, boşuna hırsız arsız KATİLLER dememişim. Bu olmak zorunda değil. İnsafa gelin, her türlü kalıcı bitirip defolup gidin her yerimden. Hadi. Hala nefes alıyorken.
Merhaba, derdimi kimseye anlatamıyorum ve buraya yazıyorum. İntiharı çok düşünüyorum şuan bile öyle ben hayatımı geleceğimi mahvettim. Sanal kumar illeti yüzünden borç batağına battım babamın parasını batırdım ve babamın bundan haberi bile yok. Kredi çektim batırdım arkadaşım çektı onu batırdım kız arkadaşım çekti onu batırdım ve hiç birinin de bu illete bulaştığımdan haberi yok. Babama söyleyemem parayı batrdıpımı yüzüne bakamam adamın kalbine iner. Kuz arkadaşıma açamıyorum konuyu yani anlayacağınız kendi içime tıkılıp kaldım 25 yaşında bu borç batağına düştüm sanırım benim için yolun sonu görünüyor artık. Biliyorum çoğunuz diyecek ki ölüm çare mi evet çare arkadaşlar hadi borçlar krediler neyse ama babamın parasını batrdıpımı söyleyemem zaten tek kafama takılan nokta da bu. Neyse kendinize iyi bakın..
Bugün sınav yerleştirme sonuçları açıklandı ve hiçbir yere yerleşemedim. Kendimi buna hiç hazırlamamıştım. Yerleşeceğime kesin gözüyle bakıyprdum ama olmadı.tek çıkış yolum buydu artık bi çıkış yolum yok ne kadar çalışsam napsam olmuyor. Öğrendiğimden beri düşündüğüm tek şey intihar. 20 yıl yaşadım ama fazlasıyla yoruldum benden bu kadar o bi anlık cesareti kendimde gördüğümde hayatımı sonlandırmaya karar verdim . Herkese mutlu hayatlar dilerim..
Selam ben 18 yasinda eroin kullanmaya basladim suan 28 yasindayim 10 senedir eroin kullaniyorum daha öncesinde esrar hap vs 3-4 sene kullandim anlayacaginiz uyusturucuyla tanismam 14 yasinda basladi velhasili velkelam ben eroin tedavisi görüyordum ki cocukluk aşkım biricigimle konusmaya basladik tekrar ona tedavi oldugumu onunla evlenmek istedigimi söyledim bana destek oldu ve kabul etti fakat daha sonrasinda ikimiz de cok kıskanc oldugumuaz icin birbirimizi o kadar bunalttık ki kavgalar basladi ikimizde birbirimizi evden cikartmiyorduk resmen boguyorduk bu bunalimlardan dolayi ben dayanamadim madddeye kactim 3-4 kez fakat 3-4 kez diyorum ya her seferin de esimle kavga ediyoruz esim yakaliyor gidiyor yalvar yakar bi daha yapmayacam diyerek geri getiriyorum evimize
en sonuncusun da esim evi terketti esyalarini da aldi bizimkiler de evi bosalttii esyalari depoya kaldirdi ben kendimi öyle saldım öyle saldım ki resmen kendimi öldürmek icin ugrasdyim aylarca sokakta kaldim elimde avucum da ne varsa sattim ailem bu zamana kadar beni hic reddetmemisti hep yanimda olmustu ama artik istemiyorlardi esim gitmisti cocugum vardi cok özlüyordum ama bitik durumdaydim kendimi öldürmek icin enjeksiyonun dozunu sürekli arttiriyordum vururken dikkat etmiyordum hava basiyordum resmen ölmeye oynuyordum sagda solda parkta bahcede bayılıyordum kendime öyle bir kiziyordum ki nefret ediyordum cezalandiriyordum kendimi resmen abim son kez benimle konusmak istedi son kez bana biraktirmak istedi son kez tedaviye gitmemi istedi daha önce tedaviye 10 kere gittim ama her seferin de kendim isteyerek cok istekli sekilde gitmistim bu sefer mecburiyetten ailem istedigi icin icimde birakacagima dair hic ümidim olmadan gittim tedaviye ve biraktim kafam yerine geldikce ve yasimda ilerledikce öyle olgunlasmistim ki esimle hic bu kadar ayri kalmamistik 8-9 ay annesinde kalmisti ama beni beklemisti düzelip ise girmemi beklemisti ben maddeyi birakmistim ama calismak icin psikolojim hic uygun degildi hic o modda degildim esim em sonııunda benden vazgecti ben kendimi tam iyi hissediyordum ki esim istemiyorum demeye basladi ben artik uyusturucu kullanmayacagimdan o kadar emindim ki oglumu evimi herseyi cok özlemistim ve asla geri kazanamiyordum kaybettiklerimi esimden af diliyordum affet bir daha yalan söylemek yok bir daha madde yok diyorum esim hayir sen beni kac kere kandirdin ben seni beklerken umursamadin diyor ben cok cabaladim barismak icin cok cabaladim bu yola gitmemek icin bugün esime dedim ki sen ya benimle barisicaksin yada beni yok sayacaksin öldü bileceksin cünkü benim baska bi alternatifim yok sen benim herseyimsin sen olmadan yasama imkanim yok dedim eger blöf yaptigimi falan saniyorsan dene dedim sabaha kadar cevabini bekledim sabah aldigim cevap dogrultusun da intihar etme karari aldim ben gurursuz birisi degilim ve yalan söylemiyordum artik ne olursa olsun ben bunu asla asla blöf yapmis gibi kullanma isine cevirmeyecegim yapacam dedigim icin yapacagim esime yalan söylemedigmi ispatlayacagim ve onun icine vicdanina zarar vermek icin bunu yapacagim hoscakalin.
Hayata karşı hiç bir inancım kalmadı . Mutluluk , başarı, para ,iyi bir iş ve aşk . Dünyanın dayattığı düzen ve sonsuz mutsuzluktan nefret ediyorum . Kararlarımın ve sözlerimin kimse için bir değeri yok . Etrafımda ki herkes yalan söylüyormuş gibi geliyor . Kalbim ve beynim ikiye ayrıldı . Her taraftan çekiştiriliyor gibiyim . Yaşamanın ne önemi var ki ? dünya pislik bencillikle ve sayısız kötülükle dolu . Ailemi o kadar çok sevmeme rağmen beni bir birey olarak görmemeleri ve hep söz sahibi olmaları onlardan nefret etmeme sebep oluyor . Babamın geçmiş hataları ve bende bıraktığı travmalar geçmiyor . Anneminse doyumsuz para isteği . Lezbiyen olmam . Aşığım ama bunun mutluluğunu bile yaşayamıyorum . ölmek istemek için çok sebebim var . Dayatılan sınav baskıları ,kadın olmanın zorluğu . Kimse sormuyor nasıl yaşamak istiyorsun gelecek hakkında düşüncelerin neler halbuki benim ne çok hayalim vardı. Ne çok isteğim vardı . Şimdiyse sadece ölmek istiyorum . Bu duruma gelmek o kadar kötü ki hiç bir çaresi yok . Ne babamı pişmanlığı ve özürleri benim hafızamı siler ne de annemin babamı hiç sevmemesi ve bizi mahvetmesi . Tek istediğim bir kadın olarak bir kadını severek mutlu olmak . Ne kötü şey bir kadını seviyorum diyememek hem de ailem anlayışlı insanlar olmasına rağmen . Bahsettiğim şey tamda bu toplum baskısı. Başka bir ülkede doğmayı isterdim . Hayatımı kendi istediğim şekilde yaşayamayacaksam niye yaşıyorum . Hep başkalarının dediğine göre yaşayacak ve hep başkalarını mutlu etmek için kendimi üzeceksem niye yaşıyorum ? kendim için yaşamadığım kesin . Kendim için yaşamıyorsam o halde yaşamın ne anlamı var ? Babamla annem 6 yıl önce boşandı . Bir şeylerin üstesinden geldik şuan herkes mutlu ben dışında . Babamın hayatında biri vardı ilk defa bu kadar mutluydu o mutlu olduğu için bende mutluydum ama artık o da yok . Annem beni yanına almak için uğraşıyor bense bunların arasında kalmaktan bıktım . Etrafımda ki herkes üniversite sınavına çalış diyor . Tek dedikleri bu . Peki ben nasılım ? ne önemi var nasıl olsa kalabalık bir aile de yapayalnızım . Tek dedikleri sınav . Annem ve babamın birbirine ettiği sayısız hakaret ve arada kalan ben . Beni mutlu eden şey ailem olmalıydı . Sigara sevgili ve arkadaşlar değil . Ben dışarda kendime bir aile kurdum . Sevgiye hep açım . Hiç düşünmeden parmaklarımdan kelimeler dökülüyor ve işte böyle nefret kusuyorum . Hep anlayışlı olması gereken kişi olmaktan bıktım . Bende anlayış istiyorum . Burada ki yorumları okudum ve herkes hayatı sorguluyor . Bu yazdıklarım yardım için değil . Yalnız değilsiniz . Bu ülkede çocuk kadın lezbiyen hayvan olmak zor . Yaşamaya çalışmak zor . 3 başarısız intihar girişimim oldu . Bu sefer ki çok farklı . Beynimin içinde dönen tek şey bittiği . Huzur ve sessizlik .
Merhaba,
Ben kendine hiçbir zaman değer vermeyen, her şeyin boş ve gereksiz olduğunu düşünen bi kızım.. çevremdeki insanlar, hayat, aile… hatta bu gün yaşadığım zaman bile bana ait olmama hissi veriyor.. hep keşke bi 10 yıl önce doğmayı başarabilseydim, o zaman hiç bir şey böyle olmazdı diye düşünüp duruyorum.. böyle düşünmeye her şeyimi kaybetmeye başladığım zamanlarda başladım.. sevdiklerim, dostlarım, ve içimdeki o saf kız.. hepsini kaybettim.. dibine kadar yalnızım ama bu benim için hiç bir zaman sorun olmadı.. çoğu şeyi içime atıp sadece bekliyorum.. umudum ve inancım kalmasa da sabretmek ruhuma işlediğinden bi şekilde hayata tutunuyorum..
en çok da daha 14 yaşında olup, belki de çekilebilecek bütün acılar olmasa da bu yaşta kimsenin çekemeyeceği kadar acı çektiğime yanıyorum.. sanki dünyaya acı çekmeye gelmişim gibi.. kurtuluş ve mutluluk sadece ölümdeymiş gibi…
umarım hiç kimse ölümü bu acımasız dünayaya son çare olarak tercih etmez,.. ben başaramıyorum ama; siz kendinizi en iyi anlayan ve ruhuna yenik düşen mükemmel insanlarsınız..her ne olursa olsun ölümü değil de kendinizi sevebilin.. umarım başarırsınız..
Düşünce insanın kafasında binlerce defa geçer. Mermi bir defa. Bunu düşünerek askere geldim.
Geleceğinin anlamını kaybedince insan…